Dit is het debuut van pianiste/zangeres Hanna Marieke van Dijk (Amsterdam, 1996), op haar negende begon ze met klassieke pianoles, als tiener raakte ze geïnteresseerd in jazzmuziek door zangeres Norah Jones en ging zij jazz pianolessen volgen bij Mark van der Feen. Op 17-jarige leeftijd werd ze aangenomen aan het conservatorium in Utrecht in de categorie jazz en pop alwaar ze les kreeg van grootheden als Bert van den Brink en Rembrandt Frerichs. Nadat ze was afgestudeerd in 2018 ontmoette ze de talentvolle muzikanten Timo Menkveld (drums) en Ruben Bekx ( contrabas en el. bas) met hen besloot ze haar droom te verwezenlijken. Dit album bestaat uit een verzameling van composities die ze schreef gedurende de laatste 6 jaar.

“Mijn muziek is een kwetsbare uitdrukking van mijn hart. Ik neem alles in mijn omgeving erg welbewust op; van de meest mooie momenten in de natuur tot de meest moeilijke momenten in het leven. Door mijn vertrouwen in God, kijk ik altijd voor licht, hoop, eerbied en schoonheid. Ik vertaal die reis naar jazzmuziek en ware verhalen. Met wat ik creëer, wil ik jullie meenemen op mijn nederige weg” schrijft zij in de hoestekst. Iedereen doet daar maar zijn ding mee, mij klinkt het als niet-gelovige wat gezalfd in de oren, maar dit is tekst en het gaat om de muziek.

Hanna Marieke is een romanticus, ze heeft een fluwelen toucher en ze excelleert in fraaie melodieën, maar helaas zonder al teveel spanningsmomenten. Het album begint met het nummer “Groundwater” het gaat over de 27ste boom op de Nesserlaan in de polder bij Amstelveen, deze boom heeft de diepste wortels van alle bomen aan de laan, zo diep dat ze tot het grondwater reiken en daarom is die het eerst met bloeien in het voorjaar. De melodie in het nummer is fraai en meandert als een grillige beek. Hanna is ook vocaal te horen en wel in “Its Own Time” en “Found”, mijn mening over het gros van de hedendaagse jazz zangeressen is inmiddels een ieder bekend en ook de zang van Hanna Marieke kan me niet bekoren, hoewel ze in eerstgenoemd nummer wel enkele knappe tempo wisselingen laat horen.

Er is een revanche met het welluidende “Dedication Waltz” gewijd aan ene Elizabeth die haar bracht van Vader Jacob tot de Nocturnes van Chopin, een ontroerend eerbetoon deze wals. “Eyes of freedom” is een improvisatie, knap gedaan. Indruk maakt ook het nummer “Bold but still” met een fraaie melodie en in dit specifieke nummer zit wel de nodige “ondergrondse” spanning, een van de hoogtepunten van dit album. Hanna Marieke revancheert zich vocaal in het indrukwekkende “Rhythms of Grace” dat ze op gevoelige wijze ten gehore brengt. Een sterk debuut met misschien teveel introverte nummers, een volgende keer hopelijk wat meer ritmische spanning zoals in “Parachute”.

Jan van Leersum